Roboty przymusowe w III Rzeszy

Polityka Niemiec w latach 30 spowodowała spore braki w zaopatrzeniu ważnych dziedzin przemysłu w siłę roboczą. Wielu młodych chłopców trafiło w szeregi Wehrmachtu przelewając krew na frontach II Wojny Światowej. Skutkiem takiej polityki był niedobór siły roboczej. W okupowanej Polsce sprawą zajmował się Arbeitsamt – czyli Urząd Pracy. W pierwszych latach okupacji do Rzeszy wywożono osoby bezrobotne, które rejestrowane były w urzędach gminnych. W kolejnych miesiącach braki uzupełniano tzw. łapankami – przymusowym poborem do pracy.

12 V 1941r. pamiątka z Niemiec. Na środkowym planie robotnik przymusowy z Polski

W okupowanych krajach, w tym w Polsce, prowadzono zorganizowane akcje zachęcające do wyjazdu do III Rzeszy. Oczywiście nie cieszyły się one zbyt dużą popularnością oraz przychylnością ze strony ludności.

Ausweis pracownika przymusowego z Generalnego Gubernatorstwa

Robotników dzielono na dwie grupy – Gastarbeitnehmer oraz Zwangsarbeiter. Do pierwszej należały osoby, które dobrowolnie udały się do pracy. Była to ludność z krajów kolaborujących z III Rzeszą, stanowiąca procent wszystkich robotników. Wśród Zwangsarbeiter wyróżnić możemy Militärinternierte (jeńcy wojenni), Zivilarbeiter (ludność cywilna, głównie z okupowanej Polski) oraz Ostarbeiter (Białorusini, Ukraińcy, Rosjanie, ludność z krajów bałtyckich).

Karta pracy dla polskiego robotnika z Generalnego Gubernatorstwa

Tego typu naszywki z literą „P” były wydawane robotnikom pochodzącym z Polski, którzy zobowiązani byli do noszenia ich na ubraniach roboczych

Inne wzory kart pracy dla robotników przymusowych z Generalnego Gubernatorstwa. Przedstawione dokumenty zostały wykorzystane w Arbeitsamt Kattowitz

Roboty przymusowe były nie tylko formą pozyskiwania taniej siły roboczej. Przede wszystkim służyły planom eksterminacji ludności z krajów podbitych przez Rzeszę.